شکل گیری مفهوم تراتزو Terrazzo :

ریشه های terrazzo را می توان در سراسر جهان و تا مصر باستان ردیابی کرد، اما terrazzo امروزی که ما امروز از آن استفاده می کنیم داستان خود را حدود 500 سال پیش در ونیز ایتالیا آغاز کرد. صنعتگران ونیزی آن زمان شروع به برداشتن تراشه های دور ریخته شده از سنگ مرمر کردند و آنها را در مخلوط های بتنی فرو می کردند.

در حقیقت چسباننده هایی نظیر بتن که با پیشرفت علم بشر تولید شدند زمینه ساز پیدایش و گسترش این نوع از مصالح گردیدند.

Terrazzo یک ماده کامپوزیتی است که در محل اجرا می شد ولی امروزه انواع پیش ساخته نیز موجود است که برای مصارف کف سازی و دیوار استفاده می شود. این شامل تراشه های سنگ مرمر، کوارتز، گرانیت، شیشه یا مواد  دیگر است که با یک چسباننده سیمانی، پلیمری، یا ترکیبی از هر دو ترکیب شده است. نوارهای فلزی معمولا از نوع  زوارهای استیل و برنجی اغلب بخش ها را به قسمت های جدا تقسیم می کنند یا در تغییر رنگ یا تغییر مواد در یک شکل الگو تغییر ایجاد می کنند. ممکن است پولک های دکوری اضافی را قبل از سفت شدن رزین پلیمری یا بتن روی مخلوط بپاشید. پس از سخت شدن، آن را صیقل داده و صاف می کنند یا به شکل دیگری مانند ریختن رزین روی سطح را تکمیل می کنند تا سطحی با بافت یکنواخت ایجاد شود. کلمه “Terrazzo” همچنین اغلب برای توصیف هر گونه الگوی مشابه با کف های terrazzo اصلی استفاده می شود.

اگرچه تاریخچه تِرازو (تراتزو) را می توان به موزاییک های باستانی مصر ردیابی کرد، پیشینیان جدیدتر آن از ایتالیا آمده اند. شکل terrazzo که امروزه مورد استفاده قرار می گیرد تا حدی از pavimento alla Veneziana (روسازی ونیزی) قرن 18 و سمیناتو (تکنیک استفاده از سیمان در موزائیک) ارزان تر گرفته شده است. Pavimento alla Veneziana از کارگران خواسته بود که تکه های مرمر را در یک سطح بتنی در کنار یکدیگر قرار دهند. Terrazzo همچنین به تکنیک seminato مربوط می شود که برای آن کارگران تراشه های سنگ مرمر بزرگتر را درون سیمانی می اندازند که سپس صاف و صیقل داده می شد. این روش‌ها با هم، شکل عمومی terrazzo را ایجاد می‌کنند که شامل قطعات سنگی است که به در یک بستر سیمانی و بتنی اجرا می‌شوند. Terrazzo اولین بار در اواخر دهه 1890 در ایالات متحده معرفی شد، اما تا سال 1920 محبوبیت پیدا نکرد. تا آن زمان آن را بصورت دستی با یک ابزار دسته بلند به نام galera جلا می دادند به دلیل احتمال ترک خوردگی، تراتزو در مقیاس کوچک در مقایسه با گستره های بزرگی که امروزه می بینیم استفاده می شد. دو اختراع منجر به افزایش محبوبیت آن شد: نوارهای تقسیم کننده و ماشین ساب زنی برقی.

اختراع نوارهای جداکننده توسط L. Del Turco و Bros در سال 1924  انبساط و انقباض در فضای بیشتر پس از نصب را در مواد سبب شد و سبب کاهش ترک خوردگی terrazzo بود. این اختراع علاوه بر امکان طراحی بیشتر در کف، تراتزو را به یک ماده بادوام و قابل اعتماد تبدیل کرد. اجراکنندگان هنگام کار با تراتزو با رنگ‌های مختلف از نوارهای جداکننده به عنوان راهنما استفاده می‌کردند. علاوه بر این، ماشین ساب زنی برقی و مکانیزه شدن فرآیند تولید هزینه ها و زمان نصب را کاهش داده و تراتزو (تراززو) را به گزینه ای مقرون به صرفه برای کفپوش تبدیل کرد.